Dancing Daffodills (เวอร์ชั่นศศิษยา มิใช่ของ Wordsworth นะคะ ^ ^)

รู้สึกว่าจะข้ามช็อตไปหน่อยนะคะ 555 ใบไม้กำลังร่วง หน้าหนาวยังไม่มาเลย ยิ้มก็คิดถึง Spring และดอกแดฟโฟดิลแสนงามแล้วอ้ะ ก็แดดของ Autumn มันเหลืองๆ เศร้าๆ หมองๆ ยังไงไม่รู้ ไม่ชอบเลย ^ ^' ด้วยความคิดถึงดอกแดฟโฟดิล หนึ่งในบรรดาดอกไม้โปรด จึงเกิดอารมณ์เขียนกลอนกะทันหัน
ก่อนอื่น..ต้องเล่านิทานนำกลอนก่อน - -' เพราะมิฉะนั้นแล้ว อาจจะงง ว่าทำไมดอกแดฟโฟดิลมันถึงมีพฤติกรรมแบบนั้นในกลอนดอกสร้อยนี้ ^ ^' (แต่ถ้าเล่าผิด ผู้รู้ก็แย้งด้วยนะคะ จำไม่ค่อยได้เหมือนกัน แหะๆ ๆ)
ดอกแดฟโฟดิล เป็นพืชตระกูล Narcissus นะคะ คำว่า Narcissus นี่เป็นชื่อของเทพปกรณัมองค์หนึ่งในตำนานกรีก-โรมัน ซึ่งมีรูปงามมาก  ท่านเลยออกแนวหลงตัวเองมิใช่น้อย (เป็นที่มาของคำว่าNarcissism) จนเทพอีกองค์ที่ชื่อ Echo มาหลงรัก แต่ก็ไม่กล้าจะเข้าหาก่อน ได้แต่ด้อมๆ มองๆ พอท่าน Narcissus ถามไปว่า 'ใครน่ะ' นางก็จะตอบกลับมาว่า 'ใครน่ะ' จนท้ายที่สุดนางก็ตัดสินใจ วิ่งเข้าไปหาหมายสวมกอดด้วยความหลงใหลในรูปกายของ narcissus เต็มที่
แต่หนุ่มหล่อๆ อย่างท่าน Narcissus มีหรือจะตอบตกลง ท่านย่อมคิดว่าท่านดีกว่าใครอยู่แล้ว จึงตัดรอนอย่างไม่มีเยื่อใย ทำให้ท่าน Echo คร่ำครวญ เว้าวอนอยู่นานแสนนานจนกายหายไป เหลือแต่เสียง (เป็นที่มาของคำว่า Echo - เสียงสะท้อน) นางยังคงเว้าวอน พร่ำรำพันจนท่านมหาเทพเทพอ่อนใจ ลงโทษ Narcissus ให้ 
และแล้ว Narcissus ก็โดนสาป...(คิดว่าตัวเอง)หล่อนักใช่มั้ย มหาเทพจัดให้...แค่นี้ขจะดีหรือ...หลงตัวเองให้สุดๆ ไปเลยสิคะ Narcissus ขา
เมื่อเขาก้มลงมองเห็นเงาของตัวเองในน้ำ ก็เกิดหลงรักเงาตัวเองหัวปักหัวปำ (เป็นเอามาก - ผลเน่องจากคำสาปน่ะ) แต่พอเอื้อมมือหมายจะสัมผัส เงานั้นก็กลับแตกกระจายหายไป Narcissus เสียใจยอมรับความจริงไม่ได้ เลยทำร้ายตัวเองจนตาย...ณ จุดที่เขาตาย ก็มีต้นดอกไม้งอกขึ้น เป็นต้น narcissus ซึ่งหนึ่งใน Genus นั้นก๊อคือ ดอกแดฟโฟดิลนี่เอง ส่วนแม่นาง Echo ผู้ไร้ตัวตนก็เพิ่งจะนึกสงสารขึ้นมาในตอนจบ = ='

ดอกเอ๋ย...เจ้าดอกแดฟโฟดิล

เต้นระริ้ว..พริ้วเพริศเลิศสีสัน

หากหลงเงา..เขลาอยู่ไม่รู้วัน

ไม่นานพลันแห้งโหยกลีบโรยรา

เพราะยึดติดกับความลวงจนล่วงเลย

แต่ไม่เคยคิดจะแก้..แย่หนักหนา

โอ้..ดอกไม้ ไยหลงเงาเศร้าวิญญาณ์

นำคุณค่า..มาพร่าผลาญแหลกลาญเอย

เศร้าจังเลยนะคะ แดฟโฟดิลเป็นดอกไม้ที่น่าสงสารจัง T-T ความสวยไม่ช่วยอะไรเลย ตอนที่ยังไม่รู้ว่าดอกแดฟโฟดิลมีประวัติมาอย่างไร ทุกครั้งที่มองก็รู้สึกชื่นชมแกมพิศวง เพราะตัวดอกไม้มีเสน่ห์มากๆ โดยเฉพาะแถวๆ ริมน้ำ ดอกไม้ขึ้นเป็นพุ่มเวลาลมพัดก็พริ้วไหวราวกับจะเต้นระบำ จน William Wordsworth กวีมีชื่อของอังกฤษที่มีบ้านอยู่ Lake District ยังถึงกับนำมาเขียนเป็นบทกวีที่โด่งดังไปทั่วเกาะอังกฤษ
ใครจะรู้...ว่าความเป็นมาของแดฟโฟดิลช่างอาภัพขนาดนี้ ไม่น่าหลงเงาเลย แดฟโฟดิล เอ๊ย Narcissus เอ๋ย...ไม่อย่างนั้น คงไม่จบเศร้าแบบนี้ เฮ้อ..