ไม่ขอคาดหวังอะไรอีกแล้ว....

Rating:	★
Category:	Other

ตอนเด็กๆยิ้ม มีโอกาสได้ไปเยือนทุ่งดอกบัวตองที่ดอยแม่อูคอจังหวัดแม่ฮ่องสอนอยู่สองครั้ง

ครั้งหนึ่งเมื่อปลายเดือนพฤศจิกายน ช่วงที่ดอกไม้สีเหลืองทองสะพรั่งกำลังอวดความงามเต็มที่แก่สายตาผู้มาเยือน ภาพนี้เป็นภาพความงามสากล หมายถึงเป็นภาพที่ใครเห็นก็ยอมรับว่าทำให้จิตใจสดชื่นเบิกบานจนถึงกับต้องดั้นด้นเดินทางผ่านเส้นทางคดโค้งเพื่อไปให้ถึงจุดหมาย

การเดินทางเยือนแม่อูคออีกครั้งเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อช่วงฤดูฝน...ช่วงที่ไม่มีดอกบัวตองสีสดที่ดึงดูดนักท่องเที่ยว ดังเช่นในฤดูหนาว ท้องทุ่งบนโขดเขินเนินสูงและหน้าผาลาดต่ำดูเขียวขจีให้ความสดชื่นไปอีกแบบ ในวันนั้น...ยิ้มลองหลับตา เมื่ออยู่ต่อหน้าท้องทุ่งสีเขียวต่างระดับที่ไล่ตั้งแต่เขียวอ่อนไปจนถึงเขียวแก่ ภาพท้องทุ่งสีทองปรากฏแก่สายตาอย่างง่ายดาย ดุจภาพที่พิมพ์ไว้ในดวงจิต แม้ตาเนื้อจะมองเห็นแค่ความงดงามของทุ่งข้าวโพดและพืชไร่ แทนที่จะเป็นไม้ดอกประจำถิ่น แต่ตาในสัมผัสได้ถึงอิทธิพลของทุ่งสีทองที่ทิ้งรอยเอาไว้ให้แก่ผู้เคยทอดทัศนา

ยายของยิ้มชื่อบัวตอง...และวันนี้ดอกบัวตองดอกนี้ก็ไม่มีเสียแล้ว แต่อย่างน้อยยิ้มยังจดจำภาพเก่าๆ และความทรงจำดีๆ ระหว่างเราได้เสมอ
..............................................................

เกริ่นนำมาขนาดนี้...ผู้อ่านคงรู้แล้วใช่ไหมคะ ว่ายิ้มกำลังจะพิมพ์อะไรต่อไป ใช่ค่ะ...ยายของยิ้มเดินทางข้ามผ่านภพนี้ ไปสู่ดินแดนใหม่แล้ว ไปสู่ดินแดนอันสุขสงบ เป็นชีวิตที่ดีกว่าเดิมแน่ๆ รอยยิ้มนิดๆ ของยายบอกไว้อย่างนั้น

น่าเสียดายที่มันเป็นรอยยิ้ม...ที่ยิ้มไม่มีโอกาสได้เห็น ทำได้เพียงแค่ฟังคำบอกเล่าของคนที่ได้กล่าวคำอำลา แม้ว่าขณะนี้ยิ้มจะอยู่แค่เชียงใหม่ ห่างไกลจากบ้านยายแค่ประมาณ 40 กิโลเมตรเท่านั้นเอง

ในที่สุด...ยิ้มก็ได้เรียนรู้เสียที...ว่าเราไม่สามารถไปกะเกณฑ์อะไรได้เลย เหมือนตัวยิ้มเองที่หวังจะได้กล่าวคำลากับญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรัก แต่ก็ไม่สามารถจะทำได้ทั้งที่โอกาสอยู่ห่างออกไปแค่เอื้อมมือ เพราะเรามีภารกิจที่สำคัญพอกันประการอื่น

ชีวิตของยิ้มช่วงนี้มันคาดเดาไม่ได้เลยค่ะว่าวันต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น เดิมคิดเอาไว้ว่ากลับมาปุ๊บจะเร่งทำงานแต่มาถึงจริงๆ สถานการณ์มันไม่เอื้ออำนวยให้ยิ้มได้ปลีกตัวออกไปทำงานได้เลย บล็อกเก่าๆ อาจจะเขียนไว้คลุมเครือ ไม่ได้บอกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่บล็อกนี้...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เล่าหมดเลยก็ได้ค่ะ

เรื่องมันเริ่มต้นจากพ่อของยิ้มเส้นเลือดในสมองแตกกลางที่ประชุม ต้องนอนโรงพยาบาลเป็นเวลาทั้งสิ้นราวๆ 3 อาทิตย์ ในช่วงเวลาที่สนามบินสุวรรณภูมิถูกปิด และปู่ก็มาเสียในเวลาไล่เลี่ยกัน ทางบ้านตัดสินใจไม่บอกอะไรยิ้มเลยเพราะบอกไปก็กลับไม่ได้และยังมีงานคั่งค้างอยู่ ปล่อยให้กลับบ้านตามกำหนดเดิมคือปลายเดือนธันวาคมดีกว่า กลับมาถึงบ้านก็ตกใจ ที่พ่อเราไม่เหมือนเดิม แถมปู่ก็ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว เวลาผ่านไป...พอยิ้มเริ่มทำใจกับความจริงได้ แม่จ๋าก็เริ่มแสดงอาการกระเสาะกระแสะ เจ็บหน้าอกแน่นหน้าอกขึ้นมาบ้าง ช่วงนั้นส่งพ่อส่งแม่เข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ประหนึ่งว่ากลับมารับจ๊อบเสริมเป็นคนขับรถพยาบาล

ความวุ่นวายค่อยๆ ซาลงเมื่อปลายเดือนมกราคม เชื่อมต่อกับต้นเดือนกุมภาพันธ์เหมือนกับว่ามันเป็นช่วงลมสงบก่อนพายุจะมาจริงๆ ไม่นานนักยายก็ป่วยหนัก กินข้าวไม่ได้ และพูดไม่ได้ตามลำดับจนแม่จ๋าต้องไปปักหลักอยู่ที่ลำพูน และยายก็จากเราไปหลังจากวันเกิดของแม่จ๋าแค่วันเดียว…ในขณะที่ยิ้มต้องปักหลักดูแลพ่อจ๋าอยู่เชียงใหม่

ยิ้มก็คิดว่าถึงจะไม่ได้กล่าวคำลา..แต่อย่างน้อยก็ได้ไปงานศพ ไม่เหมือนตอนปู่จากไป แต่แล้วความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน หลังจากสวดอภิธรรมไปได้คืนเดียว แม่จ๋าก็ปวดท้องจนถึงขั้นดิ้นพล่านบนเตียง อาเจียนถึง 3 รอบ จนต้องพาส่ง รพ. ในกลางดึกคืนนั้นเอง ตอนแรกเราก็คิดว่าเป็นแค่โรคกระเพาะอาหาร ให้ยาเคลือบแล้วก็กลับได้ แต่กลับต้องเข้านอน รพ. กะทันหัน เพราะหมอเอ็กซเรย์แล้วเจอนิ่วในท่อไต มันขวางทางเดินปัสสาวะจนไตข้างขวาบวม อักเสบ มีของเหลวภายในต้องจัดการเอาออกด่วน เพราะแม่จ๋ามีภาวะโรคเบาหวาน ทิ้งไว้นาน ไตติดเชื้อคงไม่ดี เพราะเดิมไตก็อ่อนแอมากพออยู่แล้ว

ดังนั้น...ยิ้มก็ต้องอยู่ที่นี่ ทำเรื่องส่งตัวเข้ารพ. จองห้องพิเศษ พาขึ้นห้อง เก็บข้าวของของตัวเองและของพ่อจ๋ามาเตรียมนอนเฝ้าที่ รพ. ขนสัมภาระร้อยแปดขึ้นห้องพักที่ รพ. ฯลฯ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนคืนนั้นไม่ได้นอนทั้งคืน เวลา 48 ชั่วโมงที่ผ่านไป ได้นอนถึง 5-6 ชั่วโมงหรือเปล่าก็ยังไม่แน่ใจ เพราะแต่ละครั้งไม่เคยงีบได้นานเกิน 20 นาที พอแม่จ๋าขยับตัวก็ผงกหัวขึ้นดูแล้ว พยาบาลเข้ามาก็ตื่นขึ้นมาดู จนวันนั้นเหนื่อย ล้า มึนงงไปหมด และที่สำคัญก็คือ...ไม่ได้ร่วมงานส่งยายไปสู่สัมปรายภพ แต่ก็ต้องเข้าใจในสภาพปัญหา พยายามทำให้ดีที่สุด และแก้ไขให้ดีที่สุดไปทีละเปลาะๆ

สงสารแม่จ๋าเมื่อคืนก่อนจริงๆ แม่จ๋าปวดท้องมาก บอกว่าปวดยิ่งกว่าคลอดลูกเสียอีก แถมกินอะไรไม่ได้เลย กินไปก็อาเจียนออกมาหมด หมอบอกว่า...มีอยู่สองทางคือผ่าเอานิ่วออก หรือสอดกล้องเข้าไปทางท่อปัสสาวะ และปล่อยคลื่นทำให้แตกออกเป็นชิ้นๆ วิธีแรกค่าใช้จ่ายน้อยกว่า แต่ต้องใช้เวลาฟื้นตัวนาน วิธีที่สองค่าใช้จ่ายมากกว่า แต่อาจจะทำให้มีโอกาสไปงานเผาของยาย ก็เลยตกลงกันว่าเอาวิธีสอดกล้องก็แล้วกัน เพราะถ้าฟื้นตัวไวอาจจะได้ไปงานของยายอยู่ สักวันก็ยังดี และถ้ารอ..แม่จ๋าก็คงทนไม่ไหวแน่ๆ ถึงจะเป็น รพ. เอกชนแพงระยับ เบิกได้น้อยนิดก็ต้องยอมล่ะ เพราะถ้าจะให้ไปรอคิวโรงพยาบาลของรัฐ ไตของแม่จ๋าคงยิ่งชำรุดกว่านี้

ยิ้มก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่าชีวิตของยิ้มมันทำไมเจอกับอะไรวุ่นวายมากมายในช่วง 3 เดือนนี้ ปู่ ยาย จากไปใกล้ๆ กัน พ่อก็ป่วยหนักจนตอนนี้ยังไม่เหมือนเดิมร้อยเปอร์เซ็นต์เลย แม่ก็ถึงกับต้องเข้า รพ. เหมือนกัน ยิ้มจึงไม่มีสิทธิ์จะเป็นอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นป่วย อ่อนแอ ท้อแท้ หรืออะไรก็ตาม อย่างน้อยก็ยังดีที่เราอยู่ ไม่อย่างงั้นพ่อจ๋าต้องเฝ้าแม่จ๋าเอง คงจะน่าสงสารกว่านี้

คนที่จิตใจแข็งแรงอาจจะมองว่าเรื่องแค่นี้เอง...นิดหน่อย คนที่เจอปัญหาหนักกว่านี้มีอยู่เยอะแยะ แต่ขอประกาศตัว ว่ายิ้มไม่ใช่คนที่จิตใจแข็งแรงขนาดนั้น จึงยังต้องการกำลังใจ หรืออย่างน้อย ขอแค่ความเข้าใจก็ยังดี ขอด้วยนะคะ อย่างน้อยก็ในช่วงนี้ 4-5 วัน

ขอบคุณที่รับฟังคำระบายเล็กๆ แล้วยิ้มจะกลับมาเขียนถึงยายใหม่นะคะ จริงๆ วันนี้ตั้งใจจะเล่าเรื่องยายแต่ว่าเขียนไปเขียนมามัน...อยากระบายมากกว่า ยิ้มมีเรื่องเล่าเก่ยวกับวีรกรรมของยายมากมาย อ่านแล้วคงนึกถึงคืนวันเก่าๆ ของป่าซางได้บ้าง เจอกันบล็อกหน้าค่ะ