Athens: The city of Myths and legends

3 October 2008

อัลบั้มนี้มาช้าไปหน่อย ^ ^' พอดีแอบอู้ ขี้เกียจไปตามประสา

ชมภาพแบบละเอียดได้ที่บล็อกพี่เต่า เช่นเคยนะค้า

http://tktao.multiply.com/photos/album/36

ในที่สุดเราก็เดินทางออกจาก Santorini มาถึง Athens ด้วยความอาลัยบรรยากาศเบาๆ สบายๆ ผ่อนคลายตามแบบทะเล แต่ก็จริงของพี่เต่าที่ว่า "ถ้าไม่ไป Athens ก็เหมือนยังไม่สมบูรณ์นะ" แหม..มาถึงกรีซแล้ว จะไม่ไปดูสถานที่อันเป็นต้นแบบรากฐานของศิลปะตะวันตกที่ลือเลื่องไปทั่วโลกได้ยังไงกัน เราก็เลยเรียกความกระฉับกระเฉงกลับมาแล้วเดินทางกันต่อ

Athens ก็เป็นเหมือนเมืองหลวงของประเทศอื่นๆ นะคะ เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่อง คนเยอะ ค่อนข้างวุ่นวาย แต่ที่ตั้งอยู่เหนือไปจากความสับสน พลุกพล่านของเมืองใหญ่ ก็คือ..Acropolis ซากปรักหักพังของเมืองเก่าที่ตั้งอยู่บนภูเขาหิน (Acropolis Rock) เด่นเป็นสง่า เปรียบประหนึ่งมงกุฎของเมือง เหนือความวุ่นวายและสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ใดๆ

แล้วเราก็เดินขึ้นเนินไปกัน (เมือง Athens ถึงจะดูใหญ่ๆ แต่พอเดินจริงๆ มันก็ต่อเนื่องถึงกันหมด แล้ว Acropolis ก็เด่นซะจนไม่มีทางหลงเป็นอันขาด) ระหว่างทางก็เห็นซากปรักหักพังบนดินบ้าง อยู่ในหลุมบ้าง เมืองที่เก่าแก่แบบนี้ก็ย่อมมีรอยอารยธรรมหลงเหลืออยู่เยอะมากเป็นธรรมดา

เอ แต่จะว่าไปแล้ว...ยิ้มคิดว่าสถานที่ใดก็ตามที่เป็น 'เมือง' ต่างก็โอบอุ้มสิ่งก่อสร้าง และร่องรอยของการดำรงชีวิตของมนุษย์ในสมัยก่อนเหมือนๆ กันทุกที่ ไม่ว่าจะเป็นเมือง Athens York กรุงเทพมหานคร เชียงใหม่ หรือลอนดอน แต่ละที่ล้วนมีเรื่องราวความเป็นมา มีการซ้อนทับทางวัฒนธรรมเกิดขึ้นทั้งนั้น

ประเด็นอยู่ที่ว่า...

1. ลักษณะของวัฒนธรรมแบบไหนจะหลงเหลือร่องรอยอารยธรรมมาถึงชนรุ่นหลัง และ

2. สภาพสังคมแบบไหนจะโอบอุ้มการ 'คงอยู่' ของร่องรอยอารยธรรมเหล่านั้นได้ดีกว่ากัน

ในแต่ละสังคม ปรัชญาการอนุรักษ์โบราณสถานและโบราณวัตถุไม่เหมือนกันเลยนะคะ บางทีอาจจะเน้นการอนุรักษ์วัตถุและสถานที่ที่ทรงคุณค่า บางที่อาจจะรณรงค์ให้อนุรักษ์สิ่งที่เป็นอยู่โดยไม่ต้องบูรณะปฏิสังขรณ์ (preseved as found) บางที่อาจจะต้องการให้สถานที่อันมีความหมายต่อจิตใจและความเชื่อของคนในท้องถิ่นดู "ใหม่" และ "มีชีวิตชีวา" อยู่เสมอ จนต้องซ่อมแซมด้วยวัสดุใหม่ๆ ตลอดเวลา (อย่างสังคมตะวันออกของเรา)

สิ่งก่อสร้างบน Acropolis ที่หลงเหลืออยู่นี้ เป็นลักษณะศิลปะแบบ Classical (หลักฐานทางโบราณคดีบ่งชี้ว่าในยุคก่อนหน้านี้ก็มีสิ่งก่อสร้างอยู่บ้าง เช่นในสมัย Minoan หรือ Mycenaean แต่หลักฐานที่มีไม่แน่นพอที่จะบอกได้ว่าสิ่งก่อสร้างเหล่านั้นหน้าตาเป็นยังไง แค่รู้ว่ามีเฉยๆ) ซากวิหารต่างๆ บนเนิน Acropolis นี้จัดเป็นมรดกโลก มรดกยุโรป มรดกบลา บลา บลา อีกมากมาย เรียกได้ว่า...โปรไฟล์ความสำคัญแน่นเอี๊ยดดดด น่ะ

แล้วเราก็ขึ้น Acropolis กัน ทันทีที่เท้าเหยียบไปถึง Propylaea ซึ่งเป็นเหมือนประตู (gateway) เข้าไปสู่เมืองศักดิ์สิทธิ์ อา...ขนลุกเยือก ไม่ใช่เพราะความอลัง แต่เป็นเพราะโครงเหล็กมากมายที่ค้ำยันสิ่งก่อนสร้างไว้อยู่น่ะค่ะ - -'

Under Construction นี่หว่าาาาา.....แง.......

จริงๆ แล้วรูปภาพจากหนังสือหรือโปสการ์ดที่เคยเห็นมา ก็พอจะเห็นโครงเหล็กค้ำยันอยู่ จนคิดไปว่า เอ...หรือบางทีมันอาจจะเป็นการเสริมความแข็งแรงแบบถาวร (เอาออกไม่ได้ เดี๋ยวถล่ม) เลยก็ได้ ก็พอจะเข้าใจว่าโครงสร้างที่เหลืออยู่มันเปราะบาง ต้องค้ำยันบ้าง ซ่อมโน่นนิดนี่หน่อยอยู่ตลอดเวลา แต่ครั้งนี้โครงเหล็กมันออกจะเยอะไปหน่อย (เยอะพอๆ กับนักท่องเที่ยวเลย) มองดูแล้ว เอิ่ม...แทบไม่มีส่วนที่ไม่ถูกค้ำยัน

แต่ก็เอาเหอะ...พอจะมองข้ามสิ่งเหล่านั้นไปได้ ด้วยการมองไปถึงความสำคัญระดับโลก และการจัดการที่ยอดเยี่ยมแทน (ชนิดที่ว่าทำสะพานไม้ หรือทางหินอัดให้คนเดิน กันการสึกกร่อนของหินอ่อนและยังมีพนักงานคอยเป่านกหวีดห้ามคนป่ายปีนหินด้วย)

จริงๆ ในฐานะที่ก็ร่ำเรียนมาในวงการนี้พอสมควร ก็รู้นะคะว่านักท่องเที่ยวไม่ควรสัมผัสโบราณสถานหรือวัตถุอย่างใกล้ชิดมาก (นักท่องเที่ยว 100 คนก็โดนลูบ 100 ครั้ง - นานๆ เข้าหินมันก็สึกหรือมันแผล็บได้เหมือนกันนะ) แต่แหะๆ พอไปอยู่ตรงนั้นจริงๆ เข้าใจเลย ว่าใครๆ ก็อยากใกล้ชิด ยิ้มเองก็อดใจไม่ไหวไปจับๆ หรือปีนๆ บ้างเหมือนกัน จากการเอาใจเขามาใส่ใจเรา ทำให้คิดว่า ถ้าข้าพเจ้าต้องไปจัดการไซต์ไหน จะลองหาวัตถุที่ไม่ได้สำคัญสุดยอด หรือมีของแบบเดียวกันหลายๆ ชิ้น จับได้ไม่แตกหักมาให้คนชมลูบๆ คลำๆ สัมผัสอย่างใกล้ชิดบ้าง เพราะการเรียนรู้ของคนเรามันมีหลายทาง บางคนเรียนรู้ด้วยการมอง (visual) บางคนด้วยการฟัง(auditory) บางคนด้วยการอ่าน(reading) บางคนด้วยการกระทำ(kinesthetic) และพวกหลังเนี่ย จะชอบจับๆ แตะๆ มากกว่าพวกอื่น (ตัวยิ้มเองเป็น visual learner มากกว่าอย่างอื่น แต่ก็มีความเป็น kinesthetic ไม่น้อยไปกว่ากันนัก และไม่ใช่ audotorial learner เลย เวลาไปเที่ยวก็เลยชอบดู ของอ่าน ชอบจับมากกว่าจะชอบซื้อ audio guide มาฟัง)

นอกเรื่องอีกแล้วเรา...กลับ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

สถานที่สำคัญๆ บน Acrolpolis Rock ก็คือ วิหาร Pathenon, วิหาร Erechtheion, วิหาร Athena Nike (เล็กๆ) แต่ละที่ก็..หลงเหลืออยู่บ้างในระดับหนึ่ง จริงๆ แล้ว...ถ้าอยากเห็นหินอ่อนแกะสลักแห่งวิหาร Pathenon ก็สามารถไปดูที่ British Museum ได้นะคะ ที่นั่นลัก เอ๊ย...นำเอาหินประดับเหนือประตูของที่นี่ไปจัดแสดงอยู่เป็นร้อยๆ ปีละ ( เขาเรียกว่า frieze อ้ะ จะแปลว่าอะไรดีเนี่ย ทับหลังเหรอ สงสัยจะไม่ใช่ - -' อันนั้นมัน lintel )

นี่คือวิหาร pathenon

ส่วนวิหาร Erechtheion ที่มีเสาเป็นรูปผู้หญิง (นัยว่านางเหล่านั้นเป็นเทพปกปักรักษาวิหาร) ก็สามารถดูอะไรที่คล้ายๆ กันได้ที่โบสถ์ St. Pancras ในลอนดอน ละม้ายมาก (ขนาดใหญ่กว่าของจริงที่ Athens อีก)

อันนี้ของจริง

จะว่าไปแล้ว โบราณสถานส่วนมากก็เป็นพวก Temple หรือว่าอะไรก็ตามที่ถวายเป็นบรรณาการแก่องค์เทพล่ะค่ะ

จาก Acropolis เราก็ลงมาเดินด้านล่าง ซึ่งเป็น Market area หรือที่เรียกว่า 'Agora' เป็นส่วนของเมืองที่...ผู้คนได้ใช้งานจริงหน่อย ไม่ได้เป็นส่วนของสถานที่สำคัญทางศาสนาและการปกครองเหมือน Acropolis แถวๆ Agora นี้ก็เป็นที่นักปราชญ์ชาวกรีกเดินไปเดินมาแลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสาร สนทนากันน่ะค่ะ อู๊ย ตื่นเต้นเนอะ เราได้เดินอยู่ในที่ที่ Socrates, Plato หรือ Aristotle เคยเดิน อืม...อดนึกย้อนจินตนาการไม่ได้ ว่าเขาจะทำอะไรขณะที่อยู่ตรงนั้น แล้วที่ที่เราเดินอยู่ เขาจะเคยเหยียบย่ำไว้เป็นเทือกหรือเปล่า

Agora มองเห็น Temple of Hephaestus อยู่ลิบๆ

นี่สร้างขึ้นมาใหม่ เป็นพิพิธภัณฑ์จัดแสดงวัตถุที่พบในแถบนี้ กะให้เหมือนของเดิม สถานที่ที่คนกรีกจะมาเดินไปมา ชุมนม พบปะ สังสรรค์

พอเดินเที่ยวหมด เราก็หมดแรงกันพอดี...ไปหาอะไรกินแก้หิว โน้ตก็เตรียมจะแยกไปเที่ยวอิตาลีต่อ ส่วนยิ้มและพี่เต่าก็เตรียมจะกลับอังกฤษ

2 อาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นอะไรที่...คุ้มค่าจริงๆ ค่ะ เห็นมาทุกแบบทั้งแบบธรรมชาติและแบบที่สร้างโดยน้ำมือมนุษย์ ทะเลสาบ เกาะ ป่าเขา โบราณสถาน เมืองที่ยังมีคนอยู่ ทะเล ภูเขาไฟ

ถ้าจะถามว่า...ชอบที่ไหนที่สุด พระเจ้า...ถามอะไรยากจังเลย เอามีดมาแทงให้ตายกันเลยดีกว่ามั้ย ยิ้มคงจะต้องตอบว่าชอบไปคนละแบบล่ะค่ะ (ตอบแบบนี้มีคนเคยแย็บๆ ว่าตอบได้แบบนักการเมืองจริงๆ) มันเลือกไม่ได้จริงๆ นะ คือแต่ละที่ก็มีข้อดี ข้อเสียของมัน สุดท้ายแล้วก็มีแต่ความทรงจำดีๆ ที่โดดเด่นออกมา ส่วนอะไรที่ไม่ค่อยดี...นานๆ เข้าก็กลายเป็นเรื่องโจ๊กเรื่องขำขันไป เมื่อเราผ่านจุดนั้นมาแล้ว

คงไม่ลืมไปอีกนานเลยทีเดียว...