แสงแรกของวันทาทาบอาบขอบฟ้าที่ทิศตะวันออก
ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น จากสีม่วงอ่อน...กลายเป็นสีชมพู จนกลายเป็นสีส้มและคงจะกลายเป็นประกายสีทองไปในที่สุด
แสงที่งดงาม และคงจะเป็นที่เฝ้ารอของหลายๆ คน
แต่ฉันรู้...นับแต่วินาทีที่แสงนั้นปรากฏขึ้น...เวลาของฉันใกล้จะมาถึงแล้ว
ผู้คนอาจจะคิดว่าฉันสวยงาม แต่ความสวยงามนั้นมันช่างสั้นเหลือเกิน
สวยงาม...แต่จับต้องไม่ได้ เพราะทันทีที่คุณแตะต้องฉัน ฉันจะละลายหายไป
แล้วฉันจะอยู่เพื่ออะไร
คุณเคยเห็นน้ำค้างแข็งอย่างฉันไหม...
ถ้าเคยเห็น...คุณเคยสนใจ และใส่ใจฉันบ้างไหม
ทุกๆ ยามเช้าของวันที่อากาศเย็น ฉันจะรอคุณอยู่บนเส้นหญ้า บนใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้น บนกิ่งไม้ที่ไร้ใบ โอบกอดสิ่งเหล่านั้นไว้ด้วยใจรัก และหวังว่าประกายสีเงินของฉันจะช่วยแต่งแต้มโลกนี้ให้สวยงาม รอให้มีคนมาชื่นชม
เมื่อฟ้าเป็นสีฟ้า
ประกายวาววามของน้ำค้างแข็ง...คงจะช่วยสะท้อนให้แววสีฟ้านั้นเกิดขึ้นบนตัวของฉัน
สะท้อนให้รู้ว่า...
วันนี้เธอดูสดใสดีจังเลยนะท้องฟ้า แต่ฉันคงจะอยู่เป็นเพื่อนเธอได้ไม่นาน
เมื่อแสงสีทองมาถึง ฉันคงต้องจากไป
ขอให้เธอมีความสุขกับดวงอาทิตย์ในช่วงเวลาที่เหลือนะจ๊ะ
วันใดที่ท้องฟ้าเป็นสีเทา หม่นเศร้า
วันนั้นฉันจะอยู่ได้นานเป็นพิเศษ
ฉันจะอยู่เพื่อคอยปลอบประโลม...เป็นเพื่อนท้องฟ้า
อย่าเสียใจไปเลยนะ...แม้วันนี้จะไม่มีดวงอาทิตย์ แต่ฉันก็ยังอยู่ อยู่เป็นเพื่อนเธอเสมอ...จนกว่าแสงอันอบอุ่นจะกลับมาอีกครั้ง
แต่ฉันจะเป็นที่ต้องการจริงๆ ของใครไหมนะ
ฉันเกิดขึ้น...และอยู่ได้ด้วยความหนาวเย็น
ความหนาวเย็นที่ไม่เป็นที่ปรารถนาของคนหลายคน
ความหนาวเย็นที่ทำให้หัวใจเย็นชาและสิ้นไร้ความรู้สึก
ความหนาวเย็นที่ดูดกลืนสีสัน และความมีชีวิตชีวาของฤดูร้อนไปจนหมดสิ้น
ความหนาวเย็น...ที่ทำให้กิจกรรมหรรษาอย่างการเดินเล่นในท้องทุ่งกว้างท่ามกลางดอกไม้สีเหลืองสดใสต้องหยุดลง
ฉันอยู่คู่กับความหนาวเย็นอย่างนี้
จะมีผู้คนรอคอยฉันอย่างตั้งใจจริงบ้างไหม...
จะมีใคร คิดถึงท้องทุ่งสีเงินประหนึ่งจะถูกโปรยปรายด้วยสะเก็ดเพชรพลอยบ้างไหม
หรือฉันจะเป็นเพียงสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น...และดับไป
มีคนชื่นชมเมื่อ 'มีอยู่' ...แต่ไม่มีใครคิดถึงเมื่อ 'ไม่อยู่'
เป็นเพียงสิ่ง "จรรโลงตา" ชั่วคราว แต่ไม่เคยมีโอกาสได้ "จรรโลงใจ" ของใครๆ
ประกายแดดสีทองอาบไล้ทั่วท้องทุ่งอีกแล้ว
สัญญาณแห่งความอบอุ่นกำลังจะมาถึง...
ตัวฉันกำลังจะละลาย...
ท้องทุ่งสีเงินกำลังจะหายไป
ท้องทุ่งสีเขียวกำลังจะกลับมา
กลับมาพร้อมกับสายลมอุ่นของฤดูใบไม้ผลิ...
อา...
ฉันคงต้องจากไปอีกแล้วสินะ
จะมีใครคิดถึงฉันบ้างไหม..
จะมีประโยชน์อะไรที่พร่ำร้อง
ในเมื่อเสียงกระซิบของฉันก็เป็นเพียงเสียงเพรียกจากน้ำค้างแข็งที่ไม่มีวันที่ใครจะได้ยิน
และเมื่อดวงตะวันส่องฉาย
น้ำค้างแข็งก็จะละลายหายไป...ราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ไม่เหลือแม้เพียงรอยเก่า...แห่งความทรงจำ
นี่คือชีวิตของฉัน...น้ำค้างแข็ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น