ไม่มีสวรรค์สำหรับคนเดินดิน

ไม่มีสวรรค์สำหรับคนเดินดิน
ความฝันมันพังภิณฑ์เป็นชิ้นน้อย
ความสุขมันคล้อยเคลื่อนดูเลื่อนลอย
การรอคอยกลับคงอยู่คู่ชีวิต
ไม่มีหยาดน้ำใสในวันแล้ง
ประจักษ์แจ้งสลักไว้ในดวงจิต
ภาพมายาที่ลวงตาอยู่เป็นนิจ
คือน้ำหวานเคลือบยาพิษปลิดชีวา
ไม่มีความช่วยเหลือเอื้ออาทร
ไม่มีลมมาข่มร้อนเดือดองศา
มีเพียงทุกข์เข้าขยี้ย่ำบีฑา
จนเหลือเพียงกายาไร้หัวใจ
ไม่มีคำปลอบโยนในคืนร้าง
มีเพียงความอ้างว้างเป็นมิตรใหม่
และคงเป็นเยี่ยงนี้อยู่ร่ำไป
จะมีใครมาต่อสู้อยู่คู่เคียง
ต่อจากนี้จะก้าวไปไม่แคร์คน
ไม่ร้อนรนแม้เอากายไปขึ้นเขียง
เป็นคนดีมันช่างท้อไม่พอเพียง
เลิกหลบเลี่ยงบ่วงแห่งพรานพร่าผลาญใจ
เพราะทุกสิ่งที่ได้เห็นเป็นภาพลวง
เมื่อวันล่วง...เกินปัญญาไขว่คว้าได้
ทำได้เพียงแค่นยิ้มแล้วเดินไป
แม้หยาดน้ำใสใสมันหลั่งริน
ก็แค่อีกเส้นทางว่างเปล่าดาย
เมื่อสุดสายชีวันก็พลันสิ้น
ท้ายที่สุดก็แค่คนบนผืนดิน
ที่ริอ่านจะโบยบินถึงถิ่นฟ้า
ไม่มีสวรรค์สำหรับคนเดินดิน
แว่วได้ยินเสียงบรรเลงเพลงตัณหา
ท้ายที่สุดก็ไม่พ้นคนธรรมดา
เลิกใฝ่ฝันถึงวันหน้า....น้ำตานอง

..................................................................................................


อย่าถามว่าแปลว่าอะไร เพราะคนแต่งไม่บอก และแปลไม่ออกด้วย
แค่อยากเขียนแบบนี้...ก็เลยเขียนแบบนี้ ไม่รู้เหมือนกัน ว่าออกมาแบบนี้ได้ยังไง