ลมเหงา

ลมใด...ยะเยือกใจเท่าลมเหงา
ที่หอบเอาความกำสรวลและหวนหา
ให้คืบคลานแทรกผ่านเนื้อกายา
ร้าวเหน็บเจ็บจนชาหาใดปาน

ลมเบาเบาที่พัดเป่าความอบอุ่น
กรุ่นละมุนให้จำพรากจากสังขาร
ทิ้งไว้เพียงร่างเก่าเงาแห่งกาล
ให้โดดเดี่ยวเนิ่นนานผ่านวารวัน

กิ่งไม้ไหวโยกโบกสะบัด
ก่อนกลับสู่ความสงัดแห่งห้วงฝัน
หวนคำนึงถึงแสงดาวพราวแสงจันทร์
รัตติกาลโปรดผ่านผันสู่วันใหม่

เหตุใดหนอ...ค่ำคืนนี้จึงยาวนัก
หากเฝ้ารอลมแห่งรักจักได้ไหม
ช่วยพัดพาลมเหงาให้จางไป
ช่วยประโลมดวงใจให้หายตรม

เพราะลมเหงาฝังความเศร้าในใจฉัน
อีกเฝ้าเพาะเมล็ดพันธุ์ความขื่นขม
จนเกิดดอกออกผลแห่งความระทม
เชิญสิลม...มาเชยชมให้สมใจ

ใช่อยากให้ลมเหงาเคล้ากายา
แต่หามีฤทธามาสู้ได้
พอรู้ตัวก็ถึงคราต้องปราชัย
ตกอยู่ใน..โลกเหงาเหงาเศร้าเหมือนเดิม

ปี๋เก่าก็ล่วงไปแล้ว ปีใหม่แก้วก็มาฮอดมาเติง

Rating:	★★★★
Category:	Other

ไม่ได้สำเหนียกว่าล่วงเข้าเดือนเมษายนเลย จนกระทั่งเหลือบไปเห็น updates มันบอกว่า พี่ยุงจะปิ๊กบ้านปี๋ใหม่เมือง ที่เชียงใหม่ โอ้...เช้านี้เรายังนึกถึง April Fool Day อยู่ กำลังวางแผนว่าจะไปหลอกใครดี ไม่ได้นึกเลย ว่าเวลานี้ของปีก่อนๆ เราทำอะไร หรือเตรียมจะทำอะไร

ไม่ได้เล่นสงกรานต์มานานมากแล้วนะคะ ทั้งที่กลับบ้านช่วงอีสเตอร์บ่อยอยู่ เหตุเพราะมักจะมีสอบหรือ presentation ตามมาช่วงเดือนพฤษภาคมเป็นประจำ ก็เลยไม่กล้าที่จะออกไปเล่นสงกรานต์หัวหกก้นขวิดอยู่ริมคูเมืองเหมือนสมัยม.ต้น หรือม.ปลายได้ แหม...ก็น้ำคือ (น้ำคู) ของเวียงเจียงใหม่นี่...สะอาดเสียที่ไหนกัน วันแรกๆ ก็ยังพอทนได้ แต่วันหลังๆ นี่ขุ่นคลั่กได้ใจสีอย่างกับกาแฟเลยทีเดียว เพราะว่าคนที่ยืนเล่นอยู่บนฟุตบาทสาดน้ำโครมมมม ใส่คนบนถนน น้ำไหลลงบนพื้น ชะล้างโคลนทราย ลงท่อระบายน้ำ แล้วก็กลับลงไปในคูเมืองอีกที เย่....เล่นๆ ไปอาจติดเชื้อในปอด เป็นหวัด เป็นไข้ ไม่สบายได้ง่ายๆ ถ้าไม่มีอะไรสำคัญๆ ก็อยากจะเสี่ยงอยู่หรอก แต่ถ้าเข้าห้องสอบไม่ได้นี่ ตาย ๆ ๆ ๆ ๆ หยังเขียด

ไหนๆ ก็ไหนๆ ละ อากาศเมืองไทยก็ร้อน (แต่ที่อังกฤษยังหนาวอยู่ แม้จะอุ่นขึ้นมา 10% ก็ตาม) เรามาทำให้มันร้อนขึ้นด้วยการ 'เผา' ตัวเองกันดีกว่า ว่าเคยมีประสบการณ์ขำๆ หรือเปิ่นๆ เกี่ยวกับสงกรานต์อะไรกันบ้าง ช่วยๆ แชร์กันหน่อยนะ ^ ^' ไม่อยากเผาตัวเองคนเดียว

อ่ะ แต่อย่างไรก็ตาม เป็นทัพหน้าเผาตัวเองก่อนละกัน

1. จะเล่นน้ำก็เล่นไปให้ตลอดนะ

ตอนเด็กๆ จะไม่ค่อยได้ไปเดินเล่นน้ำคูเท่าไหร่ แบบว่ายังไม่บูมด้วย แล้วก็ยังเด็กเกินไปกว่าที่จะรับอะไรแรงๆ อย่างนั้นด้วย การเล่นน้ำสงกรานต์ส่วนมากในวัยเด็กจึงเป็นการเล่นน้ำกับญาติพี่น้องบนท้ายรถกระบะมากกว่า แต่แบบนี้...โหย เจ็บกว่าเล่นธรรมดาหลายเท่านะคะ เพราะรถมันแล่นเร็ว แล้วคนสาดน้ำก็สาดแรงมาก โดนสาดเข้าไปข้างหลังนี่ แสบถึงหัวใจเลยทีเดียวเชียว

แต่ก็ไม่เคยเข็ด...เจ็บๆ นี่ ชอบนักแล พอมีญาติคนไหนขับรถกระบะมาทีไร ก็เรียกร้องให้มีการตระเตรียมถังน้ำมัน 100 ลิตร กะละมัง ขันน้ำ อุปกรณ์พร้อมชุดใส่ท้ายรถ ออกไปเล่นน้ำเสียทุกครั้งไป แล้วยิ้มก็กระโดดขึ้นรถ พร้อมกับลูกพี่ลูกน้องผู้ชายอีกคน ที่วัยไล่เลี่ยกัน บ้าพอๆ กัน ถูกจับไปปล่อยสวนพร้อมๆ กัน กระดี๊กระด๊ากันใหญ่

"ยิ้มกับ น้อง xx (นามสมมติ ^ ^') ยังเด็กอยู่เลย มานั่งข้างหน้านี่" ท่านแม่เองแหละค่ะ ส่งเสียงดุมาเชียว
"ไม่เอา ยิ้มจะเล่นน้ำ จะนั่งหลัง" รีบแย้งเสียงดังกว่า กลัวอดเล่นน้ำ
"มันหนาวมากเลยนะ เล่นกันแรงด้วย"
"หูยย ไหวอยู่แล้ว"
"ถ้าเล่นก็เล่นไปให้ตลอดนะ"
"แน่นอนอยู่แล้ว"
"ไม่งอแงจะมานั่งข้างหน้านะ"
"ไม่มีอยู่แล้ว"

พอรับคำมั่นเหมาะแล้ว รถกระบะที่บรรทุกคนจนเต็มค่อยๆ ก็เล่นไปเรื่อยๆ รถแล่นออกจาก ต. ป่าซางเข้า ต. ท่าลี่ ไปไกลขึ้นๆ ๆ ๆ ๆ เข้าลำพูน น้ำหมดต้องขอเติมจากข้างทางครั้งแล้วว ครั้งเล่า วกกลับมาเรื่อยๆ เวลาผ่านไป รถแล่นไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าพอถึงตรงจุดที่ถนนโล่ง ไม่มีคนสาดน้ำกัน ลมเย็นธรรมดาๆ ที่กระทบผิวกายก็กลายเป็นเย็นเจี๊ยบขึ้นมาทันที เด็กซ่าๆ สองคนที่กระโดดโลดเต้นแต่ทีแรกค่อยๆ ถอยหลบลงไปนั่งอยู่ตรงมุมกระบะรถ หนาวสั่นเป็นลูกหมาตกน้ำ คู้ตัว ชันเข่า สั่นพั่บๆ ฟันกระทบกันกึกๆ ๆ คุณผู้อ่านอาจจะคิดว่ามันคงไม่หนาวขนาดนั้นหรอกหรอก แดดร้อนจะตาย โห...ลองเปียกชุ่มโชกทั้งตัวทั้งผมแล้วนั่งรถให้ลมกระแทกแรงๆ สิคะ แล้วจะถอนคำพูด

จนในที่สุดพี่ป้าน้าอาที่อยู่กระบะหลังต้อง เคาะให้รถหยุด เพราะไอ้ลูกหมาสองตัวคงจะทนไม่ไหวแล้วแน่แท้ ปากเริ่มซีด มือเริ่มเหี่ยว ท่านแม่รอบคอบมาก เตรียมเสื้อผ้าแห้งๆ มาพร้อมสรรพ ยิ้มกับน้อง xx ก็จำต้องปีนลงกระบะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างรถก่อนที่จะยินยอมไปนั่งด้านหน้าโดยไม่มีข้อโต้แย้ง อายก็อาย แต่ไม่สนล่ะวะ มันหนาวนี่

จ๋อยไปเลย หนาวจนพูดไม่ออก เสียหน้าเลยจริงๆ (แต่ก็ดีกว่าปอดบวมแหละวะ)

ป.ล. ถ้าน้องบุ๋มเข้ามาอ่านแล้วสงสัยว่าทำไมไม่มีส่วนร่วมในเหตุการณ์ ขอบอกว่า ตอนนั้นหนูยังไม่เกิด ^ ^ หุหุ

2. Anger Management

โตขึ้นมาหน่อยก็ยังนิยมเล่นน้ำท้ายกระบะรถ แต่ย้ายมาเล่นที่เชียงใหม่กับเพื่อนๆ ตอนม.ต้น ก็อยู่โรงเรียนหญิงล้วนน่ะนะ รถทั้งคันมีแต่สาวๆ เป็นเป้าหมายของพวกหนุ่มๆ และขี้เมาดีนักแล เดี๋ยวมาหยอด เดี๋ยวมาแซว เดี๋ยวเอาแป้งมาโปะ เดี๋ยวเอาน้ำแช่น้ำแข็งเย็นเจี๊ยบบบ มาสาด (อันนี้เกลียดมาก) นิดๆ หน่อยๆ ก็พอไหว มากขึ้นๆ ก็เริ่มโกรธๆ ๆ ๆ ถึงขีดสุด

ตอนนั้นยังจัดการความโกรธของตัวเองได้ไม่ดีเท่าไหร่ โกรธทีไรหน้ามืดตามัว เห็นช้างเท่าหมู มีอยู่ครั้งหนึ่ง รถติดอยู่ใกล้ๆ กับร้านขายอาหาร ยืนอยู่ดีๆ ก็รู้สึกได้ว่ามีคนเอาปืนฉีดน้ำมาฉีดจ่ออยู่ได้ เจ็บนะว้อย ก็เลยหันไป

"รถก็ติดอยู่นานแล้วนะ ฉีดมาตั้งนานละ ไม่เล่นแล้วค่ะ"

ก็ไม่เห็นว่าจะหยุด คราวนี้เปลี่ยนที่ฉีดจากลำตัวมาเป็นฉีดใส่หน้า + คอ เข้าตาอีกต่างหาก

"ไม่เล่นแล้วน..."

คราวนี้เข้าปากเลยค่ะ ยังพูดไม่ทันจบเลย น้ำอะไรก็ไม่รู้ เกิดเชื้อโรคเข้าร่างกายล้มป่วยไปล่ะ โอ๊ยยยยยย ย้ากกกกกกกกก ลมขึ้น โกรธ ๆ ๆ ๆ ๆ คว้าเอาขันมาตักน้ำสาด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ใส่คนยิงปืนฉีดน้ำนั้น

ขันแล้ว ขันเล่า ไม่มีเหนื่อย พวกนั้นกำลังนั่งกินข้าวอยู่พอดี กะเอาให้อาหารเปียก กินไม่ได้ไปฟากหนึ่งเลย แต่ว่าสาดยังไงก็ไม่โดนโต๊ะอาหารซักที ไอ้ยิ้มก็เลยพยายามสาดให้แรงขึ้น ๆ ๆ ยิ่งโกรธก็ยิ่งสาดแรง ทุ่มเทกำลังทั้งหมดที่มี จนในที่สุด

เฟี้ยวววววววววว

ขันบิน

= ='

โผละ....

กลางวงข้าวสมใจ แต่เราก็สูญเสียขันไปด้วย แล้วจะเอาอะไรมาสู้ต่อล่ะเนี่ย อยากแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ เลย

คนในกลุ่มนั้นเลยหัวเราะ กิ๊วก๊าวกันใหญ่ หยิบเอาขันมาคืน แต่ก่อนจะคืนก็เอาน้ำแช่น้ำแข็งเย็นๆ มาสาดข้าพเจ้าเต็มๆ ถังเลยอีก 1 ถัง โดยอ้างว่าเป็นค่าเอาขันมาคืน

ฮือ ๆ ๆ ๆ
มีใครรับซ่อมหน้าแหกๆ บ้างมั้ยคะ

นึกออกแค่นี้อยู่ ไว้นึกออกต่อมาเล่าใหม่นะคะ