ฟ้าไร้แสง

กลอนนี้ขอสงวนลิขสิทธิ์ห้ามคัดลอกนะคะ

จะเอาไว้ประกอบนิยายเรื่อง 'ในรอยบรรพ์' (ชื่อเก่าคือ รอยรักฤๅร้าง...แต่ปางบรรพ์ ยาวมาก - -' ขี้เกียจเขียน มันยาวไป) ที่ดองมานานแสนนานน่ะค่ะ ตอนนี้เริ่มๆ เปิดฝาไหแล้ว...ย้ายหอเสร็จจะเริ่มทุบ

ตัวเอกของเรื่องเกิดมาพร้อมภาระ และพันธะแห่งอดีต

เขาและเธอ...รู้สึกอยู่ลึกๆ เสมอว่ามี 'หน้าที่' บางอย่างรออยู่ และต้องทำให้สำเร็จ เพื่อลบล้างบางสิ่งที่ตามหลอกหลอน ดังนั้น...จึงไม่มีครั้งไหนเลย ที่เขาและเธอจะมีความสุขได้อย่างแท้จริง จนกว่าวันนั้นจะมาถึง

................................................................................................................................................................

ยามสิ้นแสงตะวัน

หัวใจพลันสิ้นแสงทองส่องวิถี

บนฟากฟ้าไร้ดวงตาแห่งราตรี

ดาริกา...ริบหรี่ดูอ่อนแรง

ฟ้ายังเหงาไร้เงาโสมส่องหล้า

ฤๅเมฆาหมายคิดร้ายด้วยหน่ายแหนง

ฤๅเวทมนตร์แห่งราตรีที่สำแดง

เข้าจัดแจงแฝงจันทร์อันเรืองรอง

ลมยามดึกก่อเสียงสำเนียงประสาน

บทเพลงแห่งรัตติกาลขับขานก้อง

หรีดหริ่งเรไรให้ทำนอง

เสียงแซ่ซร้องฤๅสาปสรรค์แต่บรรพ์มา

เหตุไฉนดวงใจไหวสะท้อน

ความเจ็บย้อนตกตะกอนในใจข้า

ฤๅเป็นเพราะความผิดติดกายมา

กาลเวลาไม่อาจลบกลบโทษทัณฑ์

รู้ในจิตเรื่องผิดพลาดไม่อาจแก้

และรู้แน่...ภาพในใจไม่ใช่ฝัน

แต่วันนี้ไร้อำนาจมาฟาดฟัน

เพียงสู้ได้ด้วยใจมั่นไม่ผันแปร

เรื่องวันนั้นจบลง ณ วันนั้น

ในรอยบรรพ์...ไม่อาจหวนทวนกระแส

วันนี้มีเพียงกายที่อ่อนแอ

แต่จะไม่ยอมแพ้แก่ผู้ใด

แม้จะต้องยอมตายถวายชีวิต

ก็ไม่คิดจะหลีกหนีสู่ที่ไหน

ให้จากถิ่นสู่ดินแดนแสนห่างไกล

สักวันหนึ่งต้องกลับไปชดใช้กรรม

.................................................................................................................................................................

ไม่เข้าใจใช่ไหมล่ะคะ

นั่นแหละค่ะ คนเขียน เขียนไปก็ยังไม่เข้าใจเลย