เลือนลาง

สองขาก้าวไปไม่ย่อท้อ

ยังเฝ้ารอให้ถึงซึ่งจุดหมาย
แต่หยดหยาดน้ำตาริ่นพร่าพราย
เมื่อความฝันคล้ายคล้ายจะพร่าเลือน

เพียงแค่เอื้อม..อยู่ตรงหน้าเกินคว้าได้
ราวอยู่ไกล...เจียนสุดหล้าหาใดเหมือน
ฤๅสวรรค์ลืมเรา...เฝ้าแชเชือน
มีความโศกเป็นเพื่อนย้ำเตือนใจ

เดินมาไกลจนน้ำแรงแห้งเหือดหาย
จนความสุขแหลกสลายเกินสร้างใหม่

กินน้ำตาต่างข้าวทุกคราวไป

อีกนานไหม...ฝนจะซา เห็นฟ้างาม

ไม่ได้เขียนใน multiply มานานแล้วนะคะ

ทั้งเหนื่อย เบื่อ ท้อ หมดกำลังใจยังไงก็ไม่รู้

ปัญหาตอนนี้ของยิ้มคงไม่ได้ความอยากได้ อยากมี อยากเป็นแล้วสิคะ

มันเป็นความไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่อยากเป็นมากกว่า...ยิ้มจะรักษาสมดุลแห่งชีวิตยังไงดีคะ