ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ (ฉบับ 20+) อายุไม่ถึงอย่ามาเนียน

วันนี้พลิกไปอ่านกลอนเก่าๆ ที่เคยเขียนไว้
พบว่า...ชอบกลอนบทนี้มากเลยค่ะ 555
ตอนนั้นเขียนเพื่อถอดเพลง 'ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ'
แต่อ่านแล้วได้อารมณ์ประมาณบทอัศจรรย์
เหมือนได้อ่านวรรณคดีเรื่องกากี หรือขุนช้างขุนแผน
หรืออิเหนา อย่างไงก็อย่างงั้น

ที่เคยเขียนไว้มันสั้นไปนิด ไม่ได้อารมณ์อย่างไรบอกไม่ถูก
เลยขอนำมาขยายความต่ออีก 6-7 บทดังนี้แล
หมายเหตุ: ^ ^' เค้าเอามาจากนิยายกระต่ายที่อ่านอ่ะนะ
หาได้เอาประสบการณ์ตรงมาเขียนแต่อย่างใด
ผิดถูกอย่างไรก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
.
.
เมื่อแผ่นฟ้าสิ้นแสงพรายระบายสี
เพลงราตรีเริ่มบรรเลงเร่งกระชั้น
น้ำตารินเมื่อมาถึงซึ่งปลายวัน
ตื่นหรือฝันก็เดียวดายคล้ายคล้ายกัน

ชลนาหยาดหยดรินรดหมอน
ให้สะท้อนถอนใจจนไหวสั่น
มองตรงไปในกระจกอกตีบตัน
เงาคือเพื่อนเพียงเท่านั้น...ที่ฉันมี

โอ้ความเงียบไล้อาบกำซาบกาย
พริ้วพระพายโชยชายเย็นเหลือที่
ขอเดินทาง..สู่ห้วงฝันในทันที
สู่อ้อมกอดที่ภักดี...มีเพียงเรา

จะโอบเธอด้วยสองแขนแน่นสนิท
ให้รสรักร่ายฤทธิ์ปลิดความเหงา
ให้เพลงฝันครวญเสียงเพียงแผ่วเบา
ให้สองเงา...รวมเป็นหนึ่งพึงใจปอง

ให้เนื้อกายแนบกายคลายความหนาว
ใต้แสงดาวแห่งราตรีมีเราสอง
ให้จุมพิตซับน้ำตาที่คลอคลอง
แล้วบินล่องท่องสู่แดนสวรรค์

รสใด...หวานกำซ่านปานรสรัก
รสสวาทจำหลักปักใจมั่น
ระเริงรักรุกไล่ใต้แสงจันทร์
สะท้านสั่นกลั้นเสียงร้องก้องอุรา

ปล่อยไฟรักให้ตะโบมโหมกระหน่ำ
ล้างความช้ำชอกใจในอกข้า
ให้โชติช่วงสว่างไสวในดวงตา
ให้ผลาญพร่าความขุ่นข้องของวันวาน

อ้อมกอดอันแข็งแกร่งแฝงไออุ่น
สัมผัสแสนละมุนกรุ่นความหวาน
รอยจุมพิตแนบสนิทชิดวิญญาณ
ความสุขไม่จำกัดกาลปานนิรันดร์

แสงจันทร์ส่องสว่างกระจ่างหล้า
รอยยิ้มเธอกระจ่างตากว่าภาพฝัน
รอยสัมผัสอบอุ่นกว่าแสงตะวัน
รอยรักเธอกับฉันมั่นคงนาน

นวลเนื้อแนบเนื้อระเรื่อรัก
นิ้วสานนิ้วทอสมัครถักสมาน
ละลิ่วลอยในห้วงฝันอันตระการ
ยังวิมานสราญรมย์สมอุรา

จนกรีดร้องให้กึกก้องคลองอารมณ์
ละลิ่วแล่นดุจล้อลมสมปรารถนา
หนึ่งสัมผัสอันเจนจัดรัดกายา
พสุธาให้ร้อนเร่าด้วยเราสอง

รัตติกาลอันเร้นรักจักผ่านพ้น
สายน้ำวนจนนาวาพาลอยล่อง
บนฟากฟ้าดารกาทอแสงส่อง
อ้อมแขนเธอยังตระกองครองวิญญาณ

เธอกอดฉันไว้ในอ้อมแขน
มาตรแม้นคืนวันหยุดผันผ่าน
ร่วมล่องเพลิงอารมณ์โหมระราน
จนถึงห้วงสายธารหวานฉ่ำทรวง

.

.

แสงอาทิตย์สาดส่องช่องหน้าต่าง
แต่แนบข้างยังแรมร้าง...แม้วันล่วง
ตื่นขึ้นมาตระหนักว่าเป็นภาพลวง
น้ำตาร่วงลุกขึ้นนั่งยังร้าวใจ

เมื่อทุกสิ่งที่ได้เห็น...เป็นเพียงฝัน
หยุดความสุขเพียงแค่นั้นเมื่อวันใหม่
ไม่อาจก้าวสู่โลกกว้างเดินทางไกล
เพื่อเคียงคู่กันไปจนสุดทาง

พบกันเพียงในโลกฝันอันแสนหวาน
เวลาผ่าน..เจ็บหนักด้วยรักร้าง
หรือภูติพรายแห่งคืนเหงาเงาอำพราง
มาสรรค์สร้างภาพเธอบำเรอกัน

แท้จริงยังคงเหงา...เศร้าอย่างเดิม
ที่มีเพิ่มคือความคิดติดห้วงฝัน
ต้องมานั่งอกสะท้อนวอนขอจันทร์
ให้พบเธอคนนั้น...ในโลกจริง

Happiness, where are you ???

Rating:	★
Category:	Other

ให้หนึ่งดาวสำหรับความรู้สึก กำลังใจ และพฤติกรรมการทำงานช่วงนี้
ที่เขียนนี่มาระบายนะเนี่ย..ไม่กล้าบ่นให้ใครฟังแล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะเครียดไปด้วย หรือไม่ก็เบื่อที่จะฟัง

ไม่นานมานี้เองยิ้มเพิ่งทำ quiz ใน facebook ไป คำถามหลักคือ...สิ่งที่คุณต้องการมากที่สุดในชีวิตคืออะไร คำตอบของเพื่อนคนอื่นมีทั้งความรู้ เงินทอง ความมีชื่อเสียง ปะปนกันไป...แต่ของยิ้ม มันช่าง simple มาก
.
.
ความสุข
.
.
ใช่ ยิ้มอยากกลับไปเป็นยิ้มที่มีความสุขที่สุดในโลกอีกจังเลยค่ะ

ตั้งแต่เริ่มเรียน PhD มานี่...ชีวิตยิ้มช่างหาความสุขยากเหลือเกินค่ะ เข้าใจละ ว่า PhD ที่แปลว่า Permanent Head Damage มันเป็นยังไง ความจำ ความคิด ทัศนคติ ถูกทำลายไม่เหลือหลอภายในระยะเวลาปีครึ่ง
.
.
.
แล้วมาเรียนทำไม - -' อื่ม ก็ไม่มีทางเลือกนี่นา อยากเป็นอาจารย์ก็ต้องเรียนให้ถึงที่สุด เลือกเรียนด้นการจัดการมรดกทางวัฒนธรรม ชื่อฟังดูดี๊....ดี แต่พอเรียนจริงๆ ก็ยิ่งประจักษ์แน่ชัด ว่าเราชอบไปทาง field archaeology หรือไม่ก็ Conservation เลือกมาแล้ว...ทำไงดี....ก็เรียนต่อไป

จะจบตอนอายุเท่าไหร่..
28 - 29 โน่น..
อ๊ากกก
.
.
.
เชื่อมั้ยคะ ช่วงเวลาปี - สองปีที่ผ่านมา ยิ้มอยากบวชมากๆ อยากเข้าสู่ใต้ร่มพระธรรม อยากจริงๆ ไม่ได้พูดเล่น อยากตัดขาดจากโลกมนุษย์อันวุ่นวายสับสน อุทิศชีวิตให้กับการเผยแผ่พระพุทธศานาไปเลย

แต่ติดที่ว่าบวชชี ก็ยังต้องอาศัยปัจจัยในระดับหนึ่ง - -' ถ้าเราไม่มีลูกหลานมาคอยดูแล นั่นแปลว่า...ในสภาพปัจจุบัน ก็ยังบวชไม่ได้ ติดทุนอีกประการหนึ่ง ถ้าเราบวชนั่นแปลว่าท่านพ่อท่านแม่ต้องใช้ทุนให้เรา..นับถึงเวลานี้ก็...ไม่มากไม่น้อย 30 กว่าๆ ล้านเอง (3 เท่าของค่าเล่าเรียน 7 ปีกว่าๆ ที่ผ่านมา)

ก็สรุปว่า...ยังบวชไม่ได้นะคะ

แล้วจะหาความสุขยังไงดี...

1. ดูละคร ซีรี่ส์ เล่นคอม เล่นเกม เข้าเว็บพันทิป อ่านกระทู้นาธาน ลาบไก่ฯ

พวกนี้ก็พอช่วยได้นะ แต่มันช่วยได้ชั่วครั้งชั่วคราว พอเลิกทำก็เครียดอีก หนำซ้ำยังบริโภคเวลาไปมหาศาล แทนที่จะได้ทำงานทำการ

2. นั่งสมาธิ ปฏิบัติธรรม

อันนี้เป็นสุขดี ชอบนะ แต่มันก็วกมาที่เก่าอีก นั่งแล้วไม่อยากลืมตาตื่นเลย ไปถือศีลที่วัดก็ไม่อยากกลับมาสู่โลกภายนอก...อยากบวชๆ ๆ ๆ ๆ

อ่อ..ยังบวชไม่ได้ ลืมไป

3. ไปเที่ยว

อันนี้ช่วยได้นิดนึง..นิดเดียว จึงไม่น่าแปลกใจ ที่ระยะหลังๆ ข้าพเจ้าจะเก็บเนื้อเก็บตัวไม่ค่อยไปไหน หายหน้าหายตาไปบ้าง ออกไปข้างนอกแล้วมันกังวลเรื่องงาน (ทั้งที่อยู่ห้องก็อาจจะเล่นเนต) เหมือนมีอะไรมาขี่คอ ขี่หลัง ให้หนักหน่วงหัวจายยยย

4. กินเหล้า

อ่า...เข้าพรรษาอยู่นี่นา...อืม ไม่ได้ๆ
ตอนแรกว่าจะเลิกไปเลย ตลอดกาล
แต่ถ้ามันเครียดมากๆ ก็คงอยากใช้น้ำจัณฑ์ชำระน้ำตา

ทำยังไงดีคะ..
ถ้ายังคิดไม่ตก ก็คงจะวนเวียนอยู่ในวงจรอุบาทว์อยู่เนี่ยแหละ
ทำงาน เครียด ขี้เกียจ เถลไถล กินข้าว นอน

อยากให้ชีวิตมีคุณค่ามากกว่านี้จังเลย