ก้าว...

แม้หวั่น...คงต้องก้าวไปข้างหน้า
สู่เส้นสายปลายขอบฟ้าอันกว้างใหญ่
ไร้ทิศทางไร้หางเสือนำทางไป
คลื่นลมแห่งทะเลใจซัดสาดพลัน

วันนั้น...เหน็ดเหนื่อยเจ็บปวดนัก
เพิ่งประจักษ์แจ้งในดวงใจมั่น
ชีวิตเรา..ยากขึ้นทุกๆวัน
เจ็บวันนั้น..ไม่อาจเปรียบเทียบวันนี้

จ้องมองแสงทอทาบอาบฟ้ากว้าง
แสนอ้างว้าง..แสงแห่งใจไยริบหรี่
อีกไม่นาน..วารผกผันพลันราตรี
ดาริการิบหรี่...ใจรอนรอน

แม้หวั่น...ยังคงก้าวไปข้างหน้า
ให้เวลา..เป็นบทเรียนเพียรเฝ้าสอน
ท้อเมื่อไร...มาเรียงถ้อยร้อยบทกลอน
แล้วดึงใจที่จากจร...หวนย้อนคืน

................................................................................................

ชีวิตเราไม่เคยมีง่ายขึ้นๆ เลยนะคะ
สิ่งที่เคยคิดว่ายากเย็น ลำบากเหลือเกินในวันก่อน
เมื่อมองย้อนไป...มันก็แค่นั้น

สิ่งที่รออยู่นี่น่ะสิ ที่ยิ่งใหญ่กว่า
ท้าทายกว่า...เหมือนกับจะเป็นสิ่งวัดความเข้มแข็ง
ถ้าแกร่ง ก็เดินต่อไปได้
ถ้ายอมแพ้ก็จบ...

แต่ชีวิตคนมันไม่ใช่คำถามปลายปิด
ที่คำตอบของมันจะมีแค่ yes หรือ no
บางครั้ง...ใจเราสู้ เราจะเดินต่อไปแน่ๆ
แต่เราก็แค่หวั่นไหวนิดหน่อย
ใจคนไม่ได้ทำด้วยหิน อิฐ ปูน
มีอะไรมากระทบมันก็อดที่จะเก็บมาคิดมาก
อดที่จะเก็บมาเครียดไม่ได้

ถ้าไม่คิดเลย...
เราก็เป็นคนที่ไม่แคร์คน ไม่แคร์ใคร
จะดีไหม...
จะได้ไม่ต้องเจ็บแบบนี้
จะทำให้เราใช้ชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องปวดใจ
ไม่ต้องสนใจว่าใครจะคิดยังไง
สนใจแต่ตัวเอง