........

Rating:	★
Category:	Other

ปกติ เอาไว้เขียนบทความ...
วันนี้เอามาเขียนบ่น...บ่นทั้งทีก็ขอบ่นยาว ๆ สักนิด บ่นแล้วจะได้หนีไปลงมือทำงานเสียที



'msn'
เคยมั้ยคะ กวาดเม้าส์ขึ้นๆ ลงๆ อยากจะคุย แต่ก็ไม่รู้จะคุยอะไร
จะคลิกคุยกับใครก็ไม่อยากคลิก ทั้ง ๆ ที่มีอะไรอัดอั้นแทบจะอกระเบิด

หรือว่าเราจะรอใครบางคนอยู่....
หรือว่าเราต้องการความสนใจจากใคร...ใครก็ได้
หรือว่าเราแค่ต้องการหาคนฟัง

'อุปสรรค'
มันจะมีช่วงชีวิตบางช่วง ที่ทำอะไรๆ ก็ไม่ค่อยจะ goes right
ทั้งๆ ที่บางครั้งเราทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ...แล้วก็ยอมรับ
ครั้ง สองครั้ง สามครั้ง ก็ยังพอไหว...แต่พอมี สี่ ห้า หก ตามมาติดๆ ก็เริ่มสงสัย
มันคือบททดสอบ...หรืออะไรกันแน่


'ความมั่นใจ'
ความมั่นใจ...มีมากเกินไปก็ไม่ดี
เพราะจะทำให้ทะนงตน ไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น...
แต่บางครั้ง...
ความมั่นใจก็ถูกทำร้ายอย่างง่ายดาย...
แล้วพอความมั่นใจมันหายไป

ชีวิตนี้มันก็แสนจะเลื่อนลอย
จะหยิบจับ ทำอะไร ก็ไม่กล้า



'ความเปลี่ยนแปลง'
ยอบรับมันสิ
พูดง่าย...แต่ทำยาก
เจ็บ...ปวด


'การมองโลกในเชิงบวก'
ตายไปแล้ว
พร้อมๆ กับยิ้มคนเก่าที่มองโลกสดใสนั่นแหละ

'การรอคอย'
เกลียดที่สุด
เมื่อไหร่จะจบสิ้น


'น้ำตา'
ออกมาแล้วมีอะไรดีขึ้นเหรอ
กลืนมันลงไป


'คำพูด'
.......
.......
บางอย่างมันก็พูดไม่ได้
ต้องรู้สึกเอา

'รู้สึกยังไง'
ดีขึ้นมั้ง ได้บ่น...

'ภาระ'
ทำไมเรารู้สึกเหมือนมีอะไรวางอยู่บนบ่า
ถ่วงในใจตลอดเวลา
แต่อธิบายไม่ได้ว่ามันคืออะไร
ขอเรียกมันว่า ภาระ..ก็แล้วกัน

บ่นมาก ๆ เหมือนคนแก่เลย -__-"
ไม่ไหว เดี๋ยวใบหน้าจะเกิดริ้วรอย
พอดีกว่า...

Friends

หลังจากถูกปลุกตอนเวลา 9.00 น หรือ 3.00 BST (british Summer Time - ขี้เซาจริงๆ เรา)
และได้รับฟังพร้อมร่วมถ่ายทอดความรู้สึกกับ 'เพื่อน' คนหนึ่ง
เพื่อนที่ห่างหายกันไปนาน...

วันนี้เพื่อนร้องไห้...
ผู้ชายตัวโตๆ คนหนึ่งร้องไห้ พร้อมทั้งคำพูดประโยคซ้ำๆ
ถึงกับพูดไม่ออกไปพักใหญ่
เสียใจนะ
เสียใจ...ที่วันนี้ไม่ได้อยู่ตรงนั้น อยู่ข้างๆ นาย คอยให้กำลังใจในยามที่นายไม่รู้จะก้าวต่อไปยังไง
เสียใจ...ที่ช่วงเวลาที่ผ่านมา 1 ปี แม้จะอยู่ใกล้แสนใกล้ แต่ก็ไม่ได้ให้เวลากับนายมากเท่าที่ควร
เสียใจ...ที่ตลอดเวลาที่เราคบกันมา เราละเลยนายไปเสียหลายครั้ง
ขอโทษ...ที่วันนี้ช่วยอะไรไม่ได้มากไปกว่าป็นผู้ฟัง และให้ความคิดเห็นที่ไม่รู้ว่าจะเป็นประโยชน์มากน้อยแค่ไหน
ขอโทษ...ที่พอกลับเมืองไทยมาก็หายหน้าหายตาไป ไม่ได้ติดต่อ ทั้งที่ก็ยังนึกถึงอยู่เสมอ
นายบอกว่ามีเพื่อนก็เหมือนมี saving account
ยังไงก็ยังรออยู่ที่นั่น
ไม่ได้ฝากมานาน กลับมาฝากต่อก็ได้ไม่เป็นไร ไม่ต้องฝากประจำสม่ำเสมอ
เออ...ใช่
ยังไงเราก็ยังอยู่ที่นี่ตลอดเวลา...
รู้ตัวว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดแบบในอุดมคติไม่ได้ เพราะก็ทำให้นายร้องไห้มาแล้วเหมือนกัน
รู้ตัวว่าบางทีก็เอาเรื่องอื่นเป็น priority จนเผลอตัวลืมเพื่อนไปบ้างเหมือนกัน
แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนก็คือ...
ยังไงก็รักเพื่อนอยู่เสมอ

จะเขียนจดหมายหากันน้อยลง หรือไม่ได้เขียนเลย
จะเลิกเขียนอีเมลไปแล้วเพราะไม่มีเวลา
จะคุยกันทางโทรศัพท์น้อยลงเหลือแค่ปีละไม่กี่ครั้ง

ความเป็นเพื่อนมันก็ยังวางอยู่ตรงนั้น
อยู่ตรงนั้นตลอดเวลา
รอให้ใครคนหนึ่งกลับมาพบมัน แล้วหยิบมันขึ้นมาใหม่
จากนี้...จะเดินไปไหนก็ไปเถิด
แต่อย่าลืมว่าถ้าเหนื่อย...ท้อแท้ เราก็ยังรอ...รอเป็นกำลังใจให้
จะเข้ามาอ่านหรือไม่ก็ตามแต่...
ขอบอกตรงนี้ "ฮารักคิงว่ะ"
อย่าทำให้อีก 'เกินครึ่ง' ของชีวิต ต้องพังลงไป เพราะเรื่องนี้เลย...
จะไม่บอกว่ามันเป็นเรื่องเล็ก ๆ เพราะรู้ว่าในความรู้สึกของคนที่อยู่ตรงนั้นมันไม่เล็กหรอก
แต่ไม่ใช่ความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่นี้หรอกหรือ...ที่คนเราต้องก้าวข้ามไปให้ได้...และแสดงให้เห็นว่าจิตของคนนั้นแข็งแกร่งได้แค่ไหน...
คุณค่าของคนไม่ได้ถูกกำหนดโดยคนที่เห็นค่า
แต่คุณค่าของคน...อยู่ที่ตัวคนนั้น...รู้ว่าตัวเองมีค่าแก่ใครบ้าง....นะจ๊ะ
ไม่รู้จะพูดอะไรนะ
Some friends come and go
but only do true friends stay
Friends are those to look upon...
For guidance
For laughter
For a shoulder to lean on
I promise to you, my friend
that I will be here till the end
through thick and thin...
you can count on me
My forever friend.*
p.s. กลับบ้านเราเถอะ...อยู่คนเดียวให้เหงาตายไปทำไม

* จาก เพราะเธอคือเพื่อนรัก หนังสือของ สนพ. ไพลินสีน้ำเงิน

สุดสาย...ปลายทางฝัน

เส้นทางทอดยาวอยู่ข้างหน้า

มองไปจนสุดตาไร้จุดหมาย

หากรู้...ยังไม่สิ้นแรงกาย

ดีหรือร้าย...ร้อนหรือหนาว จะก้าวไป



ทุกข์หรือสุข ง่ายหรือยากลำยากนัก

เกลียดหรือรัก...ไม่บ่นหากทนไหว

หวังวันหนึ่ง...จะไปถึงซึ่งเส้นชัย

ด้วยแรงกายและแรงใจที่พอมี



หากตรงนี้...ที่สุดสายปลายทางฝัน

ไร้เดือน ไร้ตะวันส่องวิถี

ความเดียวดาย..คือเพื่อนที่แสนดี

สุดปลายทางฝันนี้ไม่มีใคร...



ไม่ได้อารมณ์เปลี่ยว
ไม่ได้เหงา
ไม่ได้เศร้าหรอกค่ะ แต่มันคือ ๆ ๆ ๆ

โฆษณาแอบแฝง...นั่นเองนะคะ
หนังสือเล่ม 3 ค่ะ ^ ^ วางแผง 29 ก.ค. นี้

คนเรามุ่งเดินทางไปข้างหน้าเพื่อตามหาความฝัน
บางครั้ง...ก็ถึงกับยอมทำทุกสิ่งทุกอย่าง และละทิ้งบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้ถึงจุดหมาย...
ทุกย่างก้าวต้องถูกต้อง ต้องเป็นไปตามมาตรฐานที่วางไว้ ต้องไร้ตำหนิ

จะมีประโยชน์อะไร...ถ้าความสำเร็จอันงดงามหลังเส้นชัยนั้น
ไม่มีใครมาร่วมแบ่งปันความสุขด้วย

เช่นกันกับ ธนิต...

เขาตามหาคนที่จะเดินไปด้วยกันจนสุดปลายทางแห่งรัก หากแต่ไม่รู้เลยว่าเธอคนนั้นติดตามเขามาตั้งแต่ต้นทาง รอเพียงเขาจะหันหลังกลับไปรับเธอมาเดินข้างๆ เท่านั้น

รายละเอียดดังเวบนี้นะคะ แหะ ๆ

http://www.jamsai.com/bookstore/basket.asp?proid=974-9984-25-0&submit=Detail&pg=1&select1=1

ชิ่งแล้วดีกว่า